Nieuwegeiner Amin Asad schrijft boek over hartverscheurende familiegeschiedenis

Als zoon van Iraakse vluchtelingen kwam Amin Asad op vierjarige leeftijd in Nieuwegein terecht. Dit jaar werd hij bekroond tot Docent van het Jaar van Hogeschool Utrecht. Deze gebeurtenis motiveerde hem om het boek “Alles voor jullie” te schrijven. In zijn boek neemt Asad de lezer niet alleen mee in zijn lessen, maar deelt hij ook zijn bijzondere familiegeschiedenis. 

Vertel eens wat over je familiegeschiedenis.
“Mijn ouders moesten vluchten uit Irak toen Saddam Hoessein aan de macht kwam. In een brief die mijn vader kreeg, stond dat hij het land per direct op straffe van executie moest verlaten. Mijn ouders hebben toen alles achtergelaten en zijn gevlucht. Onderweg zijn ze door de hel gegaan. Ze moesten geliefden begraven op plekken die ze nooit meer konden terugvinden en mijn vader is een broer verloren op de tocht. Mijn ouders zijn eerst naar Iran gevlucht en daarna naar Syrië. In beide landen waren ze niet veilig. Uiteindelijk kwamen ze in Middelstum in Groningen terecht. Ik was toen twee jaar. Toen ik vier was, zijn we naar Nieuwegein verhuisd.”

Hoe heb je het ervaren op om te groeien in Nieuwegein?
“We kwamen terecht in de autoluwe wijk De Driften. Toen we aankwamen, stonden alle jochies uit de buurt klaar om mij te ontvangen. Die jongens zijn nu nog steeds mijn beste vrienden. Elke dag spreken we elkaar. We hebben de vrijdag als heilig bestempeld: dan gaan we uit eten of iets dergelijks. We zijn al dertig jaar bevriend.

Nieuwegein heeft mij alles gebracht. Ik heb hier op de Prinses Margriet bassischool gezeten, ik heb hier kunnen studeren aan het Calscollege, ik heb hier mijn vriendengroep en mijn vrouw ontmoet. Mijn familie woont op een steenworp afstand. Ik heb hier een huis gekocht. Ik ben verknocht aan Nieuwegein: het is mijn stad. In mijn boek noem ik het the place to be.”

Waar gaat je boek ‘Alles voor jullie’ over?
“Het boek is tweeledig. Enerzijds gaat het boek over het verschil tussen mijn leven en dat van mijn vader toen hij mijn leeftijd had. Ik ben bezig met zelfontplooiing, mindfulness en geluk. Mijn vader zat op zijn 34ste in een hele andere positie: hij moest keuzes maken op leven en dood. In mijn boek beschrijf ik hoe dankbaar ik ben dat ik hier ben opgegroeid, dat ik mijn leven hier heb mogen vormgeven. Ik heb kinderen gekregen in een veilig land. Dat is zo waardevol. Mijn moeder zegt altijd als ik naar buiten ga: ‘Vergeet niet de grond te kussen, want wij hebben zoveel anders gezien.’ Dat besef zit in elke vezel van mijn lijf.

Amin Asad werd in februari verkozen tot Docent van Jaar van Hogeschool Utrecht.

Anderzijds is het boek een pleidooi naar onderwijsland. Wij docenten moeten beseffen dat we in een bevoorrechte positie zitten. In onze rol kunnen wij daadwerkelijk de nieuwe generatie beïnvloeden. Dit besef is nogal ondergesneeuwd geraakt, omdat docenten omkomen in overige werkzaamheden. Hierdoor kunnen ze hun primaire taak niet meer vervullen, namelijk: het centraal stellen van de student. Onderwijs moet niet alleen opleiden voor werk, maar moet ook opleiden voor het leven. Dit is mijn onderwijsvisie.”

Hoe breng jij deze visie ten uitvoer?
“Ik zoek in mijn lessen naar verbinding met mijn studenten . Ik wil weten wie zij zijn. Maar om hierachter te komen, moeten ze ook weten wie ik ben. Daarom deel ik veel van mijn eigen leven met studenten. Ik vertel wie ik ben, waar ik vandaan kom, hoe ik ben gevormd, wie mijn vrouw en kinderen zijn. Ik geef heel veel bloot en stel mezelf kwetsbaar op. Dit zie ik als een uitnodiging tot contact. En contact is fundamenteel om in verbinding te kunnen staan.”

Noem eens een voorbeeld van wat je zoal vertelt aan je studenten?
“Studenten zijn veel met hun telefoon bezig. Ook bij mij in de klas. Ik vraag mij dan af: waar zijn jullie mee bezig? Is het nou echt zo dringend? Dan neem ik ze mee in het verhaal van mijn moeder. Zij heeft elf jaar lang geen contact gehad met haar familie. De telefoonlijnen tussen Iran en Irak waren afgesloten door de oorlog. Pas toen ze in Nederland kwam, kon ze weer bellen met haar moeder. Ik vind het belangrijk dat studenten dit soort verhalen horen. Het relativeert hun problemen.”

Hoe is het voor je ouders dat je zo succesvol bent? Zijn ze trots?
“De trots van mijn ouders is onmetelijk. Als ik diep in mijn moeders ogen kijken dan zie ik haar hele levensverhaal. Alle ellende die ze heeft gezien, met dit als eindpunt. Daar krijg ik kippenvel van. Het boek is naast een ode aan verbinding ook een ode aan mijn ouders. Het is ‘alles voor hun’, zoals zij alles voor ons over hebben gehad. Ik hoop dat het ze gelukkig maakt.”

Amin Asad (1986) is docent recht op zowel het mbo als het hbo. Vanaf 15 september ligt zijn boek ‘Alles voor jullie’ in de boekhandel. Het is ook verkrijgbaar via www.allesvoorjullie.nl.