Groot onrecht
De afgelopen weken zijn er vernietigende rapporten verschenen over de kinderopvangtoeslagaffaire. Ondertussen lukt het maar niet om de slachtoffers van dit grote onrecht daadwerkelijk uit de ellende te helpen.
Begin 2021 plaatste de gemeente een oproep op haar site waarin zij slachtoffers opriep zich te melden. Dat moest wel, omdat de Belastingdienst door de privacywet geen gegevens mag delen. Mijn vraag is hoe moeilijk het voor de Belastingdienst kan zijn deze slachtoffers simpelweg om toestemming te vragen.
In Nieuwegein meldden zich al snel bijna dertig slachtoffers. Dat aantal lijkt mij erg weinig op ruim 60.000 inwoners.
Daarbij vind ik het al maanden opvallend stil rond dit onderwerp. En ook dat verbaast me. De slachtoffers moeten zich toch op z’n minst publiekelijk gesteund voelen door de lokale politiek, het gemeentebestuur en de organisaties die er toe doen. Eigenlijk door iedereen.
Al met al groeit sinds de jaren 80 het wederzijds wantrouwen tussen de overheid, instanties en de bevolking. Dat wantrouwen voelde ik ook toen ik na een zwaar ongeval in 1993 gekeurd moest worden door het GAK, voorloper van het UWV.
Het GAK werkte met door het Rijk opgelegde targets. Er mochten zo min mogelijk mensen gebruik maken van de WAO. En dus werd ik meteen aangemerkt als iemand die liever een uitkering had dan te willen werken. Zij concludeerden dat ik met mijn beperking, een gebroken rug, toch gewoon parkeerwachter kon worden.
Op de vraag hoe ik in vredesnaam wielklemmen kon aanbrengen zonder te bukken en zwaar te tillen hadden ze geen antwoord, maar goedgekeurd werd ik sowieso. Ik herinner mij nog goed hoe ik steeds vaker huilend uit totale onmacht het grote GAK-gebouw verliet.
Met mij kwam het snel goed, maar de slachtoffers van nu zijn vaak alles kwijtgeraakt. Wij hebben dan ook de dure plicht hen recht te doen.
Reageren op de column van Renée Blom? Dat kan via het e-mailadres reneeblom1@gmail.com.