"Ik dacht, ik kom even aanwaaien", grinnikt een van de dames als ze aan komt lopen. Ze schuift bij ons aan. We zitten ijzeren Heinig in een hoek op ons terras weliswaar uit de wind en onder een parasol.
"Is er bij jullie nog wat om- of weggewaaid?"
"Nou bij mijn buren zijn wat pannen van het dak gewaaid maar verder gelukkig niks", antwoord Dirk. "Het ging best te keer hè. Ik vind het altijd mooi hoor al het zo waait. Ik ga dan ook lekker uitwaaien en eens bij het water kijken. Je voelt je dan zo nietig."
"Nou ik niet hoor. Ik ben niet bang maar ik heb wel respect voor de natuur met zulk weer. En je dak zal er maar afwaaien zeg."
"Ik kwam net langs zo’n bord waar de politieke partijen ons aan moedigen op een van hen moeten stemmen bij de gemeenteraadverkiezingen. Het stond er ook een beetje scheef bij door de storm. Gaan jullie stemmen?", vraagt Dirk.
"Ik weet het niet hoor", zegt ze. "Ik heb er eerlijk gezegd niet zoveel vertrouwen meer in. Ze beloven altijd van alles maar als het puntje bij het paaltje komt, nada. Ik zie gewoon geen partij waarvan ik zeg: ja daar ga ik op stemmen. Ze hebben allemaal hetzelfde. Ze willen allemaal meer van het één en minder van het ander."
Ze zet de kraag van haar eens wat hoger en trekt haar sjaal wat strakker. "Ik heb eigenlijk best zin in vakantie, zeker nu als je zo eens naar het weer kijkt. Het mag allemaal weer dus."
"Nou, je ziet nu alweer allemaal vroeg-boekingen voor prachtige prijsjes naar zonnige landen."
"Ja en later in het seizoen weer last minute voor diezelfde prijzen", grinnikt Dirk. "Nee ik denk dat ik dit jaar niet moeilijk doe en gewoon in ons eigen land blijf. Camper huren of een huisje."
"Nou, dan mag je wel opschieten want ook daar is heel veel belangstelling voor. Iedereen wil nou wel weer eens met vakantie na die rot jaren."
Onderweg naar huis moet ik opzij springen voor een lege vuilcontainer die onverwacht voorbij komt waaien. En toch wordt het lente. Let maar op.